بسم الله الرحمن الرحیم

مدتها ذهنم مشغول این نکته بود که اگر بناست ما در ماههای دیگر پاک شویم؛ چنانکه «از عبد السلام بن صالح هروى، مروى است که گفت در روز جمعه آخر ماه شعبان بر حضرت على بن موسى الرضا (ع) وارد شدم بمن فرمود اى ابا صلت بیشتر از ماه شعبان گذشت و این جمعه آخر آن ماه شریف است پس هر مقدارى که گذشته از این ماه کوتاهى کرده‏اى در عبادت در باقى از این ماه تدارک و تلافى کن و بر تو باد باقبال کردن و اهتمام نمودن در امرى که از براى تو مهم بوده و منفعتى بحال تو داشته باشد و ترک نمودن آنچه مهم نباشد پس زیاد دعا و استغفار کن و تلاوت کن قرآن را و از گناهان خود توبه کن تا اینکه ماه خدا به تو رو کند و تو خلوص داشته باشى نسبت به خداى عزوجل و از مخلصین باشى و امانتى در گردن خود نگذار مگر آنکه ادا کنى و کینه در قلب خود جاى نده مگر آنکه بیرون برى و قصد نکن ارتکاب مناهى را مگر آنکه خود را از آن بازدارى و از خدا پرهیز کن و در امور پوشیده و آشکار خود بر او توکل کن‏.»[1] پس کار ویژه ماه مبارک رمضان در این بین چیست؟ چرا خداوند ماه مبارک رمضان را قرار داده است؟

به نظر میرسد بتوان گفت تفاوت ظریفی که در جای جای قرآن کریم مورد اشاره قرار گرفته است پاسخی درخور برای این سؤال باشد.

یک بار فرمود «لَهُمْ دَرَجاتٌ عِنْدَ رَبِّهِم»[2] و در جای دیگر فرمود: «هُمْ دَرَجاتٌ عِنْدَ اللَّه»[3] و نیز این که فرمود: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا آمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِه»[4] و یا این که مثل برخی این است که برایشان بهشت است «لکِنِ الَّذینَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدینَ فیها نُزُلاً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَ ما عِنْدَ اللَّهِ خَیْرٌ لِلْأَبْرارِ»[5] و برخی خودشان بهشت اند: فَأَمَّا إِن کاَنَ مِنَ الْمُقَرَّبِینَ* فَرَوْحٌ وَ رَیحَْانٌ وَ جَنَّتُ نَعِیمٍ»[6] برخی به آنها شراب بهشتی نوشانده میشود:«یُسْقَوْنَ مِنْ رَحیقٍ مَخْتُومٍ» و برخی پرودگارشان خودش به آنها شراب مینوشاند: «سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً طَهُوراً»

مولانا هم در دیوان شمس فرمود:

عیسی، مِسَت را زر کند، ور زر بود گوهر کند

گوهر بود بهتر کند بهتر ز ماه و مشتری